Władysław Filipowiak

Czytając o odkryciach, badaniach i wyprawach urodzonego w Kaczycach Władysława Filipowiaka, nie da się uciec od skojarzenia – Indiana Jones ze Śląska Cieszyńskiego.

Urodził się niemal 100 lat temu (1926 r.), dość szybko jego losy związały się z Pomorzem Zachodnim – w 1950 roku ukończył Wyższą Szkołę Ekonomiczną w Szczecinie. Trzy lata później, „na chwilę” odskoczył do Wielkopolski by uzyskać tytuł magistra archeologii na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu, ale już w 1955 roku objął stanowisko dyrektora Muzeum Narodowego w Szczecinie, które piastował do roku 2000!

Nie sposób wymienić wszystkich Jego osiągnięć, inicjatyw, nagród (żeby wspomnieć tylko o Krzyżu  Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski czy Złoty Krzyż Zasługi), a przede wszystkim nie da się przecenić Jego osiągnięć na polu badań historii, przede wszystkim średniowiecza, nie tylko na terenach Polski ale i na świecie. Lata pracy spędził w Afryce Zachodniej, gdzie zajmował się badaniami etnograficznymi. W latach 80-tych XX wieku był ekspertem UNESCO w Mongolii. Władysław Filipowiak jest autorem ponad 200 publikacji (w tym ponad 50 zagranicznych) z zakresu archeologii wczesnośredniowiecznej oraz muzealnictwa.

Gdy w latach 70-tych ubiegłego stulecia na budynku Klubu 13 Muz umieszczono dziewięć rzeźb przedstawiających głowy znanych ówczesnych szczecinian, wykonanych przez Sławomira Lewińskiego (zastąpiły one wcześniej umieszczone tam rzeźby, zniszczone w czasie wojny), na pierzei od strony ul. Staromłyńskiej umieszczono wizerunek Władysława Filipowiaka, lokalizując go w taki sposób, aby profesor widział swą podobiznę z okna gabinetu dyrektora Muzeum Narodowego.

foto: wikipedia.pl